Huangshan horror.

Ni hao, lieve vrienden!

Moesten mensen mij nu vragen “Joke, wat zou je nu nog absoluut willen doen voordat je 23 bent?”, dan zou mijn antwoord zonder twijfel “Een blogbericht schrijven over Huangshan!” zijn. En kijk, het toeval wil nu dat ik nog enkele dagen 22 ben, en dat ik twee weken geleden toch wel niet naar Huangshan geweest ben zeker! Over toeval gesproken… Dan kan ik dus maar beter rap werk maken van dat blogbericht, hé! Hehehe.

Omdat het twee weken geleden 1 mei was, hadden we hier een verlengd weekend. Plus enkele dagen congé die we ons zelf veroorloofden, hihihi, kwamen we aan zes vrije dagen, perfect voor een uitgebreide trip. Samen met Thomas en de drie Tsjechen Misa, Helena en Jan nam ik donderdag 25 april de slaaptrein naar Huangshan. Als je een niet-sinoloog of niet-Chinees bent, zul je waarschijnlijk geen flauw idee hebben van wat Huangshan is. Geen enkel problemo, ik leg het jullie graag even uit. Huangshan is ook bekend als de Yellow Mountains, want Huang is geel, en shan is berg. Dit zijn volgens mij ver de bekendste bergen van China, en iedereen die er geweest was, zei dat het meer dan de moeite was. Met de slaaptrein deden we er zo’n elf uur over om in het station van Tunxi te geraken. Daar sprongen we een minibusje op naar de bergen zelf. Na een uurtje kwamen we aan in Tangkou, een dorpje aan de voet van de berg, waar we de kabelbaan naar boven namen. Je kan ook al stappend naar boven gaan, maar we wouden graag levend aan onze tocht beginnen. Hihihi. Vanuit de kabelbaan hadden we al een zeer goed zicht over de bergen, en dat was echt onbeschrijflijk. Woorden als prachtig, adembenemend, ontzagwekkend, impressionant en waaaaaaaaaaw kunnen nog niet uitdrukken hoe mooi het was. Het weer was ook perfecto! Huangshan staat er om bekend dat het er vaak mistig is, wat wel een mysterieus effect moet geven, maar fijn moet het ook niet zijn als je zelfs geen drie meter voor je kan zien. Maar wij hadden enkel zon en een klare, open hemel.

Huangshan is niet één berg, het zijn er meerdere. Twee dagen lang zijn we omhooooog en omlaaaaag, omhooooog, en omlaaaaag,… gegaan. De zwaarste, uitputtendste en benenverslindenste twee dagen van mijn leven. Allemaal trappen. Ik kan jullie wel zeggen: dat was heavy stuff! Het feit dat we onze rugzakken met bagage voor vijf dagen de hele tijd moesten meezeulen, maakte het er niet echt gemakkelijker op. Jan, de sportiefste onder ons, vond het blijkbaar een makkie en zette er nogal een vaart achter. Gelukkig dachten de meesten onder ons er anders over, en lasten we toch regelmatig een rustpauze in. En telkens als we dan even op adem kwamen en op ons gemak van het uitzicht konden genieten, kwamen die woorden van daarstraks weer naar boven en voelde ik me zeer tevreden dat ik zoiets moois mocht zien. Ik kan gewoon niet genoeg zeggen hoe magnifiek ik het vond. Echt waar, ik vind Huangshan het mooiste dat ik hier in China heb gezien. Het was ronduit prachtig. We hebben de nacht doorgebracht in een hostel in de bergen, en zijn om vier uur opgestaan om naar de zonsopgang in de bergen te gaan kijken. Eerst moesten we daarvoor stevig klimmen, lekker vroeg, maar het loonde de moeite. Hoe vaak kun je de zon zien opkomen in zo’n betoverend berglandschap? Juist, niet zo heel vaak denk ik dan… Hehe. De tweede dag gingen we dan verder met het omhoooooog en omlaaaaag lopen (lees: zichzelf voortsleuren hihi) en tegen de middag hadden we al meer geklommen dan ik in mijn hele leven heb gedaan. Haha, we waren dan ook van vijf uur in de ochtend op pad hé… In de late namiddag daalden we dan te voet terug af en we kwamen in de vroege avond aan in Tangkou, waar we de nacht doorbrachten in een leuk hostel.

De volgende ochtend namen we om 7u ‘s ochtends (owyeah!) de bus naar Hangzhou, een mooi stadje dat vaak in één adem met Suzhou wordt genoemd. Ook over Hangzhou hadden we enkel positieve dingen gehoord, en omdat het tussen Huangshan en Suzhou ligt, leek het ons ideaal om op de terugweg daar te stoppen, en enkele daagjes in Hangzhou door te brengen. Ook dat bleek een zeer goed idee te zijn van ons. Het weer was nog altijd schitterend, en Hangzhou was veel groener dan verwacht. We hebben vooral veel aan het bekende West Lake gewandeld, en dat was zeer gezellig. We hebben ook een avond met Tessa en haar vriend Jeroen afgesproken, want zij studeert in Hangzhou. De laatste dag in Hangzhou zijn we naar thee velden geweest, wat eigenlijk ook zeer mooi was om te zien. Die avond keerden we terug naar Suzhou, blij dat we onze beentjes eindelijk wat rust konden gunnen. Jaja, ze trillen nog steeds als ik terug denk aan de horror van Huangshan. Maar de liters zweet, de veel te zware rugzak en de moordende beklimmingen, ze waren het allemaal waard! Dat zullen jullie waarschijnlijk kunnen beamen wanneer jullie de foto’s bekijken. Daar moet ik toch wel eventjes bij vermelden dat geen enkele foto van eigen hand is, want professioneel en voorbereid als ik ben, ik was mijn fototoestel vergeten. Haha, ik weet het, ik ga naar het mooiste wat ik ooit gezien heb, waarom zou ik dan mijn kodak meenemen? Gelukkig waren de kameraadjes zo lief om hun fotootjes met mij te delen… Kijk en geniet, zou ik zo zeggen!

Gewoon in Suzhou leef ik dan weer het plezante leven zoals voorheen. We hadden twee verjaardagsfeestjes, en nu zitten Thomas en ik volop in de Eurosongweek. Wij vinden dat tof! Daarom bekijken we het live via de site van eurosong. In Europa begint de show om negen uur, maar dat is bij ons drie uur midden in de nacht. Haha. Geen erg, wij blijven daar graag voor op! In de les zitten we er wel als zombies bij, maar we hebben toch maar mooi België zien doorgaan naar de finale! Woehoew! Ik moet wel zeggen, Thomas en ik zijn precies de enige Europeanen die aandacht besteden aan het Eurovisiesongfestival, anderen weten nauwelijks van het bestaan ervan af.

En ja, zoals ik in het begin al even heel subtiel heb vermeld, is het binnenkort mijn verjaardag. Naar mijn mening de belangrijkste dag van het jaar, waar ik elk jaar weer enthousiast naar uitkijk. Dit jaar wil ik echter niet dat de dag van mijn verjaardag aanbreekt… Net op 27 mei vertrekt Misa naar haar thuisland Tsjechië. Misa is één van de beste vriendinnen die ik hier heb leren kennen, dus blij om haar vroege vertrek ben ik niet… Ik zal haar missen, maar in de toekomst zie ik haar zeker terug!
En met Misa’s naderende vertrek, groeit bij ons meer en meer het besef dat onze tijd hier ook ferm begint te korten. Of om het met de woorden van Thomas’ kamergenoot te zeggen: ‘Misa’s vertrek is het begin van het einde…’ Nog twee maanden te gaan, het aftellen kan beginnen… :-(

Toch liggen er enkele toffe weken in het verschiet. Het weekend van 1 juni ga ik Yoana opzoeken in Nanjing, waar het waarschijnlijk weer vreetfestijn zal zijn. (zie blogupdate over vorig bezoek aan Nanjing in december, hehe) De week erna gaan Thomas, Katrin, de Oezbeekse Shengli en ik naar Zhangjiajie. Een gebergte dat als decor diende voor de film Avatar. Naar trouwe gewoonte kun je na afloop hier terecht voor een tripverslagje! :-)

Zonnige groetjes vanuit het zomerse Suzhou!! Verbrand er jullie niet aan, want ze zijn tegenwoordig meer dan 30° heet! Hihi!
Liefs,
Joke.

P.S. Nog even mijn gelukwensen overbrengen aan de jarigen van de komende weken. 2 dikke verjaardagskussen aan mijn lief petekindje Jonas, 75 zoenen voor oma, smakkerds voor Tijs en nonkel Patrick en vooral heel veel natte lebbers voor Leentje! Gelukkige verjaardagen!